Mozes Wilhelm Marinho Sanches Junior heeft een visuele beperking. Hij staat in het doelgroepregister en heeft een Banenafspraak-baan bij de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij is daar sinds twee jaar werkzaam als universitair docent. Oftewel een gesprek over wat de Banenafspraak ook is.

“De Banenafspraak kampt een beetje met een imagoprobleem,” tot die conclusie komt Sanches Jr. in de loop van dat gesprek. Want wat was er gebeurd? Om zijn werk te kunnen verrichten heeft hij een voorziening nodig. Daarom staat hij in het doelgroepregister. Maar naast zijn baan als Specialistisch Banking Supervisor voor De Nederlandsche Bank, wilde hij graag ook wetenschappelijk onderzoek doen en onderwijs geven.

“Ik ben een gepassioneerde jurist. Daarom wilde ik ook verder in de wetenschap.” Wat trouwens ook de reden is dat hij hu bezig is met een proefschrift, maar zover zijn we nog niet in het verhaal. Sanches Jr. solliciteerde heel vaak bij wetenschapsinstellingen. Tot zijn gesprek bij de VU steeds zonder resultaat.

“En dat was vaak toch ook omdat de universiteiten en onderzoekinstellingen waar ik mee sprak, de Banenafspraak eigenlijk automatisch met ondersteunende functies verbonden. En niet met staffuncties in het onderwijs en onderzoek. Terwijl, waarom zou dat niet kunnen? Er zijn zoveel mensen die en voorziening nodig hebben, maar prima kunnen functioneren. Mensen die echt een toegevoegde waarde zijn.”

Dat dacht ook de Vrije Universiteit en voor Sanches Jr. bewijst dit het belang van managers met een open mind. “Ik denk dat we in Nederland echt de mindset een beetje moeten veranderen om inclusiever te worden. Maar dat hoeft ook niet heel ingewikkeld te zijn. Kijk naar de VU, kijk ook naar De Nederlandsche Bank. Daar zitten op bepalende functies een aantal mensen die er echt voor willen gaan. En dat maakt het verschil.”

Het begint met een veranderde mindset, waarbij een open blik van het grootste belang is. “Bij veel sollicitatiegesprekken hoorden kennistoetsen. Maar die waren niet toegankelijk voor mij, want ik herken het kleurpatroon geel-rood niet. En dat was nodig om de vragen te beantwoorden. Vraag daarom, op een open manier, wat mensen met een beperking nodig hebben om een opdracht, toets of gewoon hun werk, goed uit te kunnen voeren.”

Sanches Jr. weet de uitdagingen van zijn beperkte gezichtsvermogen op te vangen met technische voorzieningen, maar ook dankzij een fotografisch geheugen en een indrukwekkend improvisatievermogen. “Ik zeg altijd tegen studenten dat ze hun hand niet op hoeven steken voor ze een vraag stellen.”

Maar een goed geheugen en improvisatietalent zijn volgens Sanches Jr. geen voorwaarde voor succes. “Dat zijn mijn tools, maar het gaat niet om mij. Het gaat erom dat talentvolle mensen nu vaak kansen wordt ontnomen door een zekere blindheid in de maatschappij.”

Die ‘blindheid’ kunnen we genezen door in gesprek te gaan. “Vraag bijvoorbeeld aan sollicitanten wat ze nodig hebben, wat ze wel kunnen en toon een beetje creativiteit bij het vinden van manieren om die twee elementen bij elkaar te brengen. Echt iedereen wordt daar beter van.”

Juist door zelf open te zijn over zijn beperking en zijn succesvolle carrière, probeert Sanches Jr. een voorbeeld te zijn. “Ik ben bijna gestruikeld en anderen struikelen nu. Ook daarom wilde ik graag promoveren. Om te laten zien dat dit gewoon kan met een beperking.”