De politie is een van de voorlopers op het gebied van de banenafspraak. Misschien niet altijd qua aantallen, maar wel als het gaat om de inventieve aanpak om banen te realiseren voor mensen met een arbeidsbeperking. Dat geldt ook voor de eenheid Den Haag, die ‘Op naar de 125.000 banen’ digitaal een blikje in de keuken gunde.

In de eerste aflevering van deze tweedelige serie was het woord aan Ruud Willemstein, teamchef van de Dienst Regionale Recherche en Marieke Janssen accounthouder Banenafspraak bij de Politie van de Eenheid Den Haag.

In dit tweede deel doen medewerkers Wouter van Aalst en Richard van den Berg hun verhaal.

Wouter (28) werkt bij de politie als audiospecialist. Dat betekent dat hij betrokken is bij het uitwerken van verhoren en het schriftelijk verwerken van vertrouwelijke communicatie. Richard (39) is camerabeeldspecialist. Voor verschillende soorten onderzoeken bekijkt en analyseert hij beeldopnames. Beiden hebben een vast contract.

Hoe zijn jullie bij de politie terechtgekomen?
Richard: “Na een periode van werkloosheid werd ik via AutiTalent gevraagd mee te doen aan een pilot bij de politie. Dat is nu zeven en een half jaar geleden. Ik wist niet zo goed wat te verwachten, maar wilde heel graag iets doen waarbij ik mezelf nuttig zou maken.”

Wouter: “Ik was drie jaar werkloos. Het was heel moeilijk om een baan te vinden, die past bij mijn visuele beperking. Ik wilde graag voor een overheidsinstelling werken. Via C-Talents ben ik bij de politie beland, vier jaar terug. Ik weet nog wel dat ik het heel spannend vond.”

Hoe beviel het werk in het begin?
Wouter: “De eerste onderzoeken waar ik voor werkte, waren wij als groep niet zo betrokken bij de teams zelf. Die verbinding werd gelegd door Marieke en andere begeleiders. Dat is nu veranderd. Je ziet echt een ontwikkeling.”

Richard: “In het begin mochten we bijvoorbeeld alleen op bepaalde plekken in het gebouw komen. Het was vrij letterlijk geïsoleerd. Dat is helemaal anders nu. We krijgen onze opdrachten nu bij de briefing waarbij iedereen aanwezig is, die bij het onderzoek betrokken zijn. Zo voel je je veel meer deel van het team.”

Hoe belangrijk is de begeleiding voor jullie?
Richard: “Het is fijn dat de begeleiders vanuit de politie goed snappen hoe de organisatie werkt en dat ze rekening houden met mijn autisme. Dat heeft ontzettend geholpen om mijn weg te vinden.”

Wouter: “Dat klopt. En ik vind het ook heel fijn om te weten dat er iemand aanwezig is, als aanspreekpunt. Dat helpt als er eens iets is.”

Inmiddels hebben jullie een vast contract, hoe voelt dat?
Wouter: “Voor mij was dat opnieuw een bevestiging dat we er echt bij horen. Dus dat voelde als een mooi moment. En vergeet niet: het zorgt ook voor financiële zekerheid. Dat is belangrijk.”

Richard: “Ja, want dan kun je bijvoorbeeld na gaan denken over een woning om te kopen. Verder voelde het voor mij als een grote erkenning.”

Verandert het ook iets aan het werk?
Richard: “Dat heeft zeker invloed gehad. Eerder mocht ik bijvoorbeeld bepaalde systemen niet in. Dat mag nu wel.”

Wouter: “Als je weet dat je ergens mag blijven, kun je je ook verder gaan ontwikkelen. We hebben onlangs allemaal een BOA-opleiding gedaan en ik begin volgend jaar met de opleiding proces-verbaal. Dat betekent dat ik dan zelfstandiger kan werken.”

Hebben jullie tips voor werkgevers die mensen met een beperking aan willen nemen?
Wouter: “Ik heb het bij best wat werkgevers geprobeerd. Daar miste ik vaak de echte wil om het te laten slagen. Daarom zou ik zeggen: blijf positief en blijf kijken naar wat mensen wel kunnen. Dat kost misschien wat tijd, maar levert veel op.”

Richard: “Bedrijven realiseren zich misschien niet welke potentie mensen hebben. En ze weten misschien niet wat werk met mensen doet. Het zorgt voor levensplezier en verandert de manier waarop je over jezelf denkt. Echt iedereen gaat erop vooruit als er meer banen komen voor mensen met een beperking.”