Het denken in doelgroepen heeft mij nooit zo bevallen. De grenzen van doelgroepen zijn vrijwel nooit helemaal duidelijk en er zijn (als we kijken naar de arbeidsmarkt) altijd weer anderen die door andere omstandigheden vrijwel eenzelfde achterstand hebben.

Bij het ontwerp van de participatiewet had ik even de illusie dat die grenzen zouden verdwijnen en dat één begrip genoeg zou zijn en één systeem van ondersteuningsmaatregelen .
Niet dus.

Bij het ontwerp quotumwet mocht er commentaar geleverd worden. Er werd een rondetafelbijeenkomst georganiseerd. 41 organisaties maakten daar gebruik van. Een organisatie was voor de quotumwet, de rest tegen.

De organisaties die vertegenwoordigd werden door blinden, doven en rolstoelers bijvoorbeeld, mensen met zichtbare handicaps, maakten de meeste indruk op me. Zij merkten dat deze wet niet goed voor hen zou uitpakken. Zij vielen namelijk niet binnen de definities.

Laatst probeerde ik het in een interview weer eens uit te leggen: een handicap heb je meestal voor je hele leven. Die houdt niet op. Dat betekent niet dat je niet zou kunnen of willen werken, maar wel dat je voorzieningen nodig blijft hebben (in de zin van loonondersteuning, hulpmiddelen op het werk) of anderszins.

En dan maakt opleidings- of werkniveau helemaal niet uit. Ik ken iemand met een hoog gewaardeerde beleidsbaan, die geholpen moet worden met naar het toilet gaan. Je kunt niet alles aan collega’s vragen, soms is blijvend ondersteuning gewoon nodig.

Pas werd er een petitie aangeboden door Incluvisie waarin werd opgeroepen tot verbreding van de doelgroep. Ik heb hem ondertekend. Boegbeeld voor het bedrijfsleven of niet, kunnen functioneren in het systeem of niet, maar ik ben niet blij met het systeem.

Ik hoorde zelfs uit betrouwbare bron dat de nationaal coördinator racisme en discriminatie de tanden in dit probleem wilde zetten ,maar dat SZW dat niet op prijs stelde.

Persoonlijk vind ik dat de doelgroep Banenafspraak nog veel breder zou moeten zijn. Maar laten we in elk geval beginnen met iedereen die onder de definitie van het VN verdrag handicap valt. Dat helpt ons al een heel end op de goede weg.

Daarvoor moeten we het begrip “kan niet zelfstandig het minimumloon verdienen” loslaten. Dat is budgettair weer op te lossen door een forfaitaire loonsubsidie in te voeren en de bespaarde uitkeringen mee te rekenen.

Nieuwe Tweede Kamer, nieuwe regeringspartijen: Kies de Banenafspraak en zet hier je tanden nou eens in!

*Aart van der Gaag is namens werkgeversverenigingen VNO-NCW en MKB Nederland het boegbeeld Banenafspraak. De komende weken schrijft hij een serie columns over de toekomst van inclusie onder het 1000 Voorbeelden-motto ‘Kies de Banenafspraak’