Het. Gaat. Om. Mensen.
Als VN-ambassadeur Inzake de Rechten van Mensen met een Handicap wil ik verbinden. Ik werk bij sociaal ontwikkelbedrijf Dethon in Terneuzen. Daar zie ik mijn collega’s diep in de problemen komen door de slechte CAO’s. Dus ben ik boos. Ik ben zoals dat heet ervaringsdeskundig. In deze columnserie daarom mijn deskundige mening over hoe het beter moet.
Het begint bij de kleine kinderen. Daar begint het goed. Daar is geen probleem. Kinderen met en zonder beperking spelen op jonge leeftijd zonder bijgedachten met elkaar. Ik ben vrijwilliger bij een inclusieve speelplaats. Daar zie ik de inclusieve samenleving waar we naar toe moeten. Een beperking is daar namelijk nooit de reden voor ruzies of wat dan ook.
Daarna gaat het mis. De mensen worden ouder en de problemen ontstaan. Dan gaan we in vakjes denken. Dan is het wij tegen zij. Of nog erger de rest tegen een. En ik weet waar ik over praat. Ik ben achtenvijftig jaar. En ik heb al achtenvijftig jaar het gevoel met mijn rug tegen de muur te staan. Ik weet wat het betekent om door de maatschappij te worden uitgesloten, zeg maar.
Als VN-ambassadeurs probeer ik bij de jongeren iets te doen tegen pesten en uitsluiten. De pester is onwetend en doet stoer. Het kind dat gepest wordt, voelt onmacht en zoekt manieren om ermee om te gaan. Ik had het geluk dat ik manieren kon vinden om me te weren.
Maar dat had niet gekund zonder het speciaal onderwijs. En later zonder het sociaal ontwikkelbedrijf. Dat zijn de sleutels voor mij geweest om aansluiting te vinden bij de maatschappij. Maar die sleutels dreigen te verdwijnen. En de maatschappij legt de lat steeds hoger.
Het VN-verdrag Handicap is in 2016 in Nederland geratificeerd. Artikel 1 van de Grondwet is aangepast en verbiedt discriminatie in alle vormen. Bij Dethon hebben we 14 juli uitgeroepen tot de dag van inclusie. Ik zal niet rusten – en wie mij kent weet, ik kan op mijn strepen staan – tot dat landelijk is ingevoerd.
Want de mensenrechten kennen we allemaal en vinden we allemaal logisch. Het gaat erom dat we die in ons dagelijks leven ook uitvoeren. Daar schort het nog wel eens aan en daar moet meer bewustzijn voor komen. Want als ervaringsdeskundige weet ik: we praten over mensen. Over mooie mensen, die er alles aan doen om volwaardig deel te nemen aan de samenleving. Geef ze daarvoor de kans.
In de volgende column vertaal ik dit verhaal naar de banenafspraak en de arbeidsmarkt.
*Alex de Vos is VN-ambassadeur voor mensen met een beperking.
