Tijdens de Maand van de 1000 Voorbeelden laten we een maand lang de voordelen van inclusiviteit zien. Voordelen voor de werknemer die mee kan doen, zich kan ontplooien, en weer zelfvertrouwen opdoet. Voordelen voor de werkgever die te maken heeft met aanhoudende krapte op de arbeidsmarkt en voor wie het niet meer gaat over óf hij/zij inclusief moet werken maar hoe. En voordelen in het kader van bestaanszekerheid waarin werk en het verdienen van een inkomen de belangrijkste weg naar voren is.
Maar in de afgelopen jaren ben ik er steeds meer achter gekomen dat er naast volwaardig mee kunnen doen, bestaanszekerheid en krapte op de arbeidsmarkt nog een belangrijke reden is om vol in te zetten op inclusiviteit; ontbubbeling.
In een wereld die steeds verder polariseert, waarin we elkaar steeds minder verstaan en slechter begrijpen is het noodzakelijk om de bubbels waar we allemaal inzitten te doorbreken. Inclusiviteit kan daar een enorm belangrijke rol in spelen. Tot vijf jaar geleden zat ik in mijn eigen blanke mannen-, universitair geschoolde-, advocatenkantoor- en jaren 30 woning- bubbel.
Maar toen ik de overstap maakte naar het sociaal ontwikkelbedrijf om écht iets te gaan doen aan een vastlopende arbeidsmarkt kwam ik in hele andere bubbels terecht. Bubbels die bovendien veel groter zijn dan die waarin ik tot dan toe verkeerde. Maar door elkaar te spreken en samen te werken, leer je elkaar kennen en begrip te krijgen voor elkaars standpunten.
Datzelfde zie ik dagelijks op de werkvloer gebeuren. Zo werken er bij ons notoire PVV en Forum stemmers die niets moeten hebben van migratie. Maar wanneer ik dan vraag hoe het zit met Ali die tegenover ze zit en waar ze iedere dag mee werken, dan zeggen ze dat Ali hun vriend is en dat ze daar veel respect voor hebben.
Dezelfde medewerkers hebben ons nu gevraagd of we het kerstpakket niet beter eindejaarspakket kunnen noemen en het kerstdiner Winterdiner. En of het dan niet veel makkelijker is om dan direct het hele diner halal te maken in plaats van dit separaat te verzorgen “want niemand proeft toch het verschil!”.
Afgelopen maand hebben een aantal van mijn collega’s samen met studenten van de Hogeschool van de Kunsten Artez en choreografen van top-dansgezelschap Introdans samengewerkt aan een dansvoorstelling in het kader van ‘niet kijken wat je niet kunt, maar wat je wél kan’. Dit leverde een fantastische voorstelling op en zorgde ook voor kennismaking, respect en zelfs vriendschappen tussen drie verschillende groepen die elkaar nooit tegen zijn gekomen of tegen zouden zijn gekomen.
Datzelfde zie ik gebeuren bij ons project in samenwerking met NOC-NSF en jongerenorganisaties uit Arnhem waarin we 50 jongeren uit de krachtwijken van Arnhem gaan selecteren en opleiden om dit jaar mee te gaan naar de Olympische Spelen om daar in het Team NL huis mee te werken. Een life changing experience die in het verleden alleen beschikbaar waren voor andere bubbels in onze samenleving.
Met inmiddels 135.000 geregistreerden uit het doelgroepenregister aan het werk zijn en 83.000 nieuwe banen in het kader van de banenafspraak zijn dit duizenden momenten waarop bubbels doorgeprikt zijn waardoor we elkaar beter leren kennen en door met elkaar samen te werken ook beter samenleven.
Alleen dit al zou een reden moeten zijn om de banenafspraak na 2026 te verlengen en de streefaantallen te verdubbelen. Zonder quota, zonder boetes maar gewoon omdat dit belangrijk is voor onze samenleving. Na de ontzuiling is het tijd voor ontbubbeling!
*Marcel Hielkema is voorzitter van VNO-NCW Midden en directeur van sociaal ontwikkelbedrijf Scalabor | Fotograaf Jacques Kok
