Saskia Rosmalen, directeur van Onbeperkt aan de Slag, is boos. En als Saskia boos is, dan gaat er wat gebeuren. Waarom ze boos is? Omdat er nog steeds zoveel mensen met een arbeidsbeperking langs de kant staan. Wat er gebeurd is? Grote advertenties in de krant en een spiegelactie bij bedrijven.
Saskia, allereerst, hoe gaat het met je?
“Ik ben bloedchagrijnig. Het is een grof schandaal dat slechts zo weinig werkgevers mensen met een arbeidsbeperking – en dan kijk ik veel breder dan de banenafspraak – aannemen.
Iedereen heeft het maar over krapte op de arbeidsmarkt. In het regeerakkoord staat iets over een innovatieve aanpak daarvan, terwijl ik denk: ‘een groot deel van de Nederlanders is helemaal niet welkom op de arbeidsmarkt.’ Daar moeten we het over hebben.”
Dus zetten jullie tijdens de Maand van de 1000 Voorbeelden advertenties in de krant?
“Ja. Daarom hebben we in het Financieel Dagblad, toch de krant van zakelijk Nederland, twee paginagrote advertenties laten zetten. Met de oproep aan werkgevers om talent een kans te geven. De werkgevers van Nederland zijn aan zet, dat meen ik echt.”
Op welk effect hoop je?
“Nou ik hoop dat de CEO’s van Nederland, die bij het ontbijt die advertentiea zagen, zich af gaan vragen: ‘wat doen wij eigenlijk?’ En om dat gevoel te stimuleren, hebben we ook een vervolgactie bedacht. Na het verschijnen van de advertentie zijn naar 500 Nederlandse bedrijven en instellingen spiegelkaarten gestuurd. Zodat ze in de spiegel kunnen kijken en zich eens even achter de oren krabben, als ze bedenken dat ze wel een stapje harder kunnen lopen om banen te creëren voor mensen met een arbeidsbeperking. Want er is werk zat. Punt uit.”
Jullie doen meer dan alleen spiegels rondsturen, jullie brengen ze zelfs langs?
“We hebben tien grotere werkgevers geselecteerd en daar zijn onze social impact spitsen langs gegaan met een spiegel, vergezeld van een camera – in de hoop een leidinggevende te kunnen spreken en ons verhaal te vertellen.”
Hoe wordt erop gereageerd?
“Dat is wisselend, maar meestal positief, zoals bij AFAS en bijvorobeeld de Radboud Universiteit waar de bestuursvoorzitter de moeite heeft genomen uit een overleg te stappen, een filmpje met ons op te nemen en te beloven serieus met ons in gesprek te gaan. Maar helaas zijn er ook organisaties waar we niet voorbij de slagboom komen. Of waar we wel binnen komen, maar vervolgens toch weer worden weggestuurd.”
En wat wordt nu de volgende stap?
“De volgende stap is onze doelgroep niet als langzaam, ingewikkeld of traag wordt gezien. Maar gewoon als professionals met een arbeidsbeperking. Ik ben er zo klaar mee. Het lijkt wel een soort derderangs-inclusie, die van mensen met een arbeidsbeperking. “Dit weekend stond een nieuwe advertentie in de krant met de bedoeling om echt duidelijk te maken waar de grootste beperking van de arbeidsmarkt precies zit.”
En de volgende stap in deze campagne?
“We gaan telefonisch contact zoeken met de bedrijven die we hebben bezocht, en straks ook met de bedrijven die we een kaartje hebben gestuurd. We hopen natuurlijk dat de bedrijven die we met deze campagne bereiken – of in elk geval een flink deel daarvan – daarvoor open staan. Zodat we vervolgens met hen in gesprek kunnen om uit te leggen wat wij voor hen kunnen betekenen. En, nog veel belangrijker, zodat er eindelijk meer mensen – die gewoon willen werken – ook daadwerkelijk aan het werk komen.”
