Eigenlijk is het van de gekke dat projecten als ‘Op naar de 100.000 banen’ en ‘Op naar de 25.000 banen’ nodig zijn om mensen die, misschien met een steuntje in de rug, kunnen werken, daadwerkelijk aan de slag te krijgen.
Toen zeven jaar geleden het initiatief voor de banenafspraak van de grond kwam en de ambitie werd uitgesproken om 125.000 (bedrijfsleven en overheid) mensen vanuit een uitzichtloze situatie aan werk te helpen, kon ik me daar alles bij voorstellen. We liggen op schema om het doel in 2025 te bereiken. Maar nu, op deze ontzettend krappe arbeidsmarkt, hadden we die mensen toch al lang aan het werk moeten hebben?

Eén ding valt me op: angst
Waar zit het ‘m toch in dat er steeds van die kleine stapjes worden gezet, als ze überhaupt al worden gezet? Als NBBU zijn we vanaf het begin betrokken bij het project en hebben we de vleugels uitgeslagen op het nog veel bredere terrein van de publiek private samenwerking op de arbeidsmarkt. Als ik kritisch kijk en een beeld probeer te vormen waarom het halen van resultaat zo moeizaam vordert, valt me één ding op: Angst!!

Angst aan alle kanten en het is goed dat een keer te benoemen. Allereerst natuurlijk de angst van een werkgever om iemand met een smetje aan te nemen. Onnodig, want we komen om in de regelingen die je kunt gebruiken die. Regelingen die je niet op kosten jagen, maar je juist steunen om van iedere kandidaat een nuttige kracht te maken.

Dan is er de angst van de kandidaat. De mensen die onzeker zijn en niet geloven dat iemand ze wil hebben, of dat ze gewoon de juiste weg niet weten te bewandelen. Ook hier geldt dat er voor iedere denkbare situatie wel een financiële, coachende of kennisverrijkende oplossing voorhanden is.

Intermediairs helpen je aan werk
Wat had je gedacht van de angst om gebruik te maken van een uitzendbureau om aan de slag te komen. Het is een angst die bij zowel werkgevers als werkzoekenden leeft en dat is totaal onnodig. Die intermediairs zijn er juist om je aan werk te helpen en ze zijn er goed in. Bovendien verdien je bij hen hetzelfde loon als iemand die bij de opdrachtgever in dienst is.

Als laatste wil ik het nog hebben over de angst van al die partijen die betrokken zijn bij de publiek private samenwerking. Ja, ook die lijden er aan. Namelijk de angst om samen te werken en kennis te delen. Of het nou de gemeentes zijn, het UWV, regionale/lokale initiatieven, belangenverenigingen, enz. Ieder verzint vanuit eigen perspectief op basis van eigen systemen iets nieuws, waarmee we steeds meer van hetzelfde creëren en we heerlijk langs elkaar werken.

Laten we – rekening houdend met deze angsten – niet uit het oog verliezen dat mensen matchen maatwerk is. Als we met een open blik en met de bereidheid om elkaars kwaliteiten te respecteren, de handen ineen slaan, moet het lukken ons arbeidspotentieel optimaal te benutten.

Ik zie het voor me als een carrousel aan instrumenten en samenwerkingsafspraken die de slagkracht hebben om voortijdig schoolverlaters, statushouders, bijstandsgerechtigden, mensen met een arbeidsbeperking, ouderen, enz. enz. op hun eigen merites te beoordelen en hen via maatwerk aan werk te helpen. Ik sta open om met wie dan ook verder te denken over de wijze waarop we invulling kunnen geven aan die carrousel.

NBBU; de Arbeidsmarkt van Morgen, @Beeld & Geluid Den Haag | © Robert Tjalondo | www.rockinpictures.com | 2020

Piet Meij is Hoofd Sociaal Economische Zaken bij de Nederlandse Bond van Bemiddelings- en Uitzendondernemingen (NBBU), een brancheorganisatie van intermediairs op de arbeidsmarkt.