Aart van der Gaag, commissaris ‘Op naar de 100.000 banen’, hoorde in één week positieve geluiden over vereenvoudiging van regels, stond verbaasd over een nogal creatief onderzoek naar werkgeverschap en loonkostensubsidie en mocht tijdens de uitreiking van de INC Awards een paar uur genieten van oprechte inclusie. Een impressie.

Veranderingen staan op til. Uit de boezem van SZW komen steeds meer berichten over vereenvoudigingen in de regelgeving, zowel voor werkgevers als werknemers. Loonkostensubsidie, jobcoachregelingen en ook de loonwaardemeting lijken simpeler te worden. Wajongers en anderen lijken meer vrijheid te krijgen om bij te verdienen of te studeren.

Prima, dat lijkt me de goede richting! Nu is het wachten op de uitwerking. En daar krijgen allerlei werkgroepen een taak in. Dan wordt het link. De ervaring leert dat beleidsmedewerkers het vaak beter denken te weten dan de mensen uit de praktijk. Een veel voorkomend gevolg: een onmogelijk resultaat.

We blijven waakzaam.

Nog iets anders. Vorige week verscheen het rapport Loonkostensubsidie, wie is de werkgever? Dit onderzoek naar werkgevers van mensen met loonkostensubsidie werd verricht in opdracht van Cedris. Dagblad Trouw trok uit het rapport de conclusie dat de overheid het fantastisch deed, eigenlijk nog beter dan het bedrijfsleven.

Dit was toch wel gigantisch groot nieuws geweest, dus verbaasd bestudeerde ik het onderzoek. Meteen kwam het beroemde citaat van Benjamin Disraeli naar boven: “Er zijn drie soorten leugens: leugens, grove leugens en statistiek.” Werkelijk alles werd overhoop gehaald. Een kleine greep: ziekenhuizen vielen opeens in de categorie overheid, definities van het sociaal akkoord van 2013 klopten niet, mensen die uit de SW bij het bedrijfsleven zijn gedetacheerd tellen plotseling blijkbaar ook mee aan de overheidskant. Het onderzoek ging bovendien alleen over mensen over de gemeentelijke kant van het verhaal en niet over de Wajong (een niet te verwaarlozen categorie van een slordige 80% van de plaatsingen tot nu toe).

Ik snapte het niet. Is het jalousie de métier? Waar is het nou voor nodig? De cijfers tot nu toe spreken voor zich: bedrijfsleven overschrijdt de taakstelling en de overheid blijft zwaar achter. Wij willen dat de overheid het ook goed doet (daarom vinden we ook dat het quotum niet geactiveerd moet worden). Door de samenvoeging van de 100.000 en 25000 banen hebben we nu een kans om goed te gaan samenwerken. Focus daar dan op!

En dan de andere kant

De uitreiking van de INC Awards in Huis ter Duin te Noordwijk. Er waren rond de 500 gasten: veel kinderen met downsyndroom, veel supergemotiveerde ouders en vrijwilligers, veel in smoking gehulde, enthousiaste sponsors en werkgevers.

Ik mag in de jury zitten.

Om me heen een explosie van emotie en enthousiasme. Iedereen wint. Wint een genomineerde club niet, dan zijn de jongens en meisjes met down diep down. Maar een minuut later zijn ze alweer blij, want Anouscka van het andere team kennen ze ook. Iedereen gunt elkaar werkelijk alles. Dit was een feest van inclusie.

Volledig uitgeput van alle positieve emotie verliet ik het hotel, maar gedurende vier, vijf uur mocht ik ervaren wat inclusie in het echt betekent. Sterker nog: deze avond liet het toppunt van inclusie zien. De hele week genoot ik nog na. Het kan dus wel. Wat een andere wereld dan die van papier, cijfertjes en beleidsnota’s.