Er zijn drie soorten mismatches op de arbeidsmarkt. Bij de mismatch tussen werkaanbod en kandidaten voldoen kandidaten niet aan de eisen die de markt stelt (of andersom). Bij de mismatch op werkuitval kunnen mensen niet (meer) voldoen aan de verwachtingen van hun werkgever (of andersom). En bij een derde, en minstens zo belangrijke mismatch, lukt het niet om aangeboden werk te koppelen aan werkzoekenden. Deze laatste variant is enorm hardnekkig, enorm frustrerend en enorm duur.

Hardnekkig

Een van de frustraties die we regelmatig tegenkomen, is: ‘Ik heb een plek, maar krijg niemand aangeleverd’. Of: ‘Ik kreeg een cv, maar deze was niet actueel’. Deze hartenkreten horen we al zeker 15 jaar. Inmiddels is er wel een slag geslagen. In het Werkbemiddelingssysteem (WBS) en de kandidatenverkenner komen de meest uiteenlopende kenmerken terug: reisafstand, opleidingsniveau, het aantal uur dat een kandidaat wil werken, en in welke mate ze beschikbaar zijn voor werk. In theorie zou de perfecte kandidaat met één druk op de knop uit het systeem moeten rollen. Desondanks verstomt de klacht niet.

Frustrerend

In werkgeversservicepunten realiseren accounthouders kansen bij werkgevers. Ook vanuit deze hoek horen we te regelmatig: ‘ik heb een leuke vacature/ leuk project, maar ik krijg geen goede kandidaten voorgedragen vanuit de gemeente’. Hoe kan je het vertrouwen winnen van een werkgever als je vervolgens geen kandidaten levert? De uitdaging is om de scheiding tussen de accounthouders WSP en klantmanagers te overbruggen. Dat het kan, bewijzen private partijen zoals Autitalent. Deze ontzorgen werkgevers en bieden kansen aan werknemers.

Duur

Er zijn talloze uitvoerders betrokken bij de huidige mismatch. Ook gaat er enorm veel publiek geld om in het maximaliseren van systemen. We moeten toch meer waar voor het geld krijgen dat er in de sector omgaat?

Ambities

Als startpunt een simpele oproep. Tel niet de vacatures die een werkgeversservicepunt binnenhaalt, tel niet de uitstromers uit de bijstand. Daag uitvoerders, werkgevers en onderwijsinstellingen gezamenlijk uit tot hogere matchscores. Maak ambitieuze matchscores de maatstaf. Alleen deze maatstaf biedt iedereen winst. Geef ruimte aan de uitvoerders om zich te verdiepen in kandidaten en werkgevers. De groep waarom het gaat vergt eerder ‘jobhunting’ – in combinatie met ‘functiecreatie’ – dan aanbodgericht matchen.

Ten tweede, bied digitale matchingsondersteuning van hoog niveau. Wat nodig is, is een systeem dat ook, en misschien wel voornamelijk, matcht op drijfveren en competenties. Een systeem dat aangeeft hoever iemand van een match af zit en wat ervoor nodig is een match te zijn. Dat kan zijn door opleidingsadvies te genereren bij ontbrekende vaardigheden. Een systeem waarin de werkzoekende zelf zijn eigen gegevens kan beheren en actualiseren. Real-time, waardoor de actualiteit hoger is dan wat we nu kunnen realiseren. Winst voor reguliere werkgevers en sociale ondernemingen, die met smart wachten op werknemers en winst voor degenen die aan de slag willen en kunnen.

Hannie Dekker & David Sondorp zijn adviseurs bij RadarAdvies. In die rol zijn ze betrokken bij het realiseren van inclusief ondernemerschap en het verbeteren van werkgeversdienstverlening.