Sociaal werkgeverschap is vanzelfsprekend, tenminste als we het niet te ingewikkeld maken. Dat weet ik uit eigen ervaring. De meeste ondernemers die ik spreek hebben een passie voor goed werkgeverschap, immers zijn ze trots op hun bedrijf en voelen zich nauw betrokken bij hun personeel. Vooral in familiebedrijven was en is het nog steeds vanzelfsprekend dat er plek wordt gemaakt voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Bedrijven zijn van oudsher gewend aan dit soort inpassingen. Sociaal werkgeverschap is hun tweede natuur.
Inclusief werkgeverschap is niet iets nieuws. Ik heb voorheen met veel plezier gewerkt in de arbeidsbemiddeling en hielp bedrijven om gecreëerde werkervaringsplaatsen in te vullen met kandidaten die afstand hebben tot de arbeidsmarkt. Herintreders, ex-gedetineerden, statushouders of Wajongers, iedereen verdient een gelijke opstap naar de arbeidsmarkt.

Voldoening
Zo ook Carla, een jonge vrouw met een chronische darmziekte. Ze deed dankzij het bedrijf als kwaliteitscontroleur relevante werkervaring op die haar later verder zou helpen op de maatschappelijke ladder. Ze werkte uiteindelijk ruim drie jaar bij het bedrijf. Een periode waarin ik haar persoonlijk begeleidde en ze steeds zelfverzekerder werd. Ik zag van dichtbij hoe mooi het is om te zien hoe iemand opbloeit als je de juiste randvoorwaarden schept. Dat gaf voldoening. En dat is nou precies de bedoeling van de Banenafspraak.

Twee stappen vooruit, één achteruit
Het scheppen van de juiste voorwaarden is voor bedrijven niet zozeer het probleem. Dat zijn ze wel gewend. Maar in het woud van de bureaucratie verzandden ze in de uiteenlopende communicatie van verschillende partijen en het ondoorzichtige aanbod van kandidaten. In de drie werkbedrijven waarin ik als werkgeversvertegenwoordiger deelneem, voelt het soms alsof we twee stappen vooruit zetten en weer één achteruit. Maar we gaan wel vooruit.

Een zinvol bestaan
Is het zinvol dat wat al vanzelfsprekend was nu is gebureaucratiseerd? Het land is verdeeld in 35 verschillende arbeidsmarktregio’s, die ieder op hun eigen manier invulling geven aan de Banenafspraak. Tijdens de zoektocht naar optimale samenwerking en een eenduidige werkgeversdienstverlening, dreigen we terecht te komen in een moeras van afspraken rondom systemen, targets en bestuurlijke existentiële discussies. Dat leidt af van het oorspronkelijke doel: 125.000 banen creëren. Om dit te bereiken moeten we terug naar de passie en vanzelfsprekendheid waar het allemaal om draait. Kansen creëren waar mogelijk, voor Carla en alle anderen, zoals we dat al jarenlang doen in het bedrijfsleven. Omdat wij dat vanzelfsprekend vinden en omdat zij recht hebben op een zinvol bestaan.

 

 

Manue Azoulay

Regiomanager Noord-Holland
VNO-NCW West